კი, შეუძლია თოვლს ადამიანი ცოტა ხნით მაინც ამოგზაუროს საკუთარ ბავშვობაში. ცოტა ხნით მაინც გავიწყდება ყველა ყოფითი პრობლემა, გაუკვალავი გზა, მოსატანი პური, დასაფერთხი ხის ტოტები, გრიპისა და გაციების შიში და კიდევ ათასი "დიდობას"მოჰყოლილი წვრილმანი. უბრალოდ შეჰყურებ ჰაერში მოფარფატე ფიფქებს და გიხარია. შენი სიხარულიც ფიფქების ზომასთან ერთად დიდდება და მრავლდება. თვალი სინჯავ რამდენი მოემატა გადათეთრებულ მიწას. რამდენით ამაღლდა. შემდეგ კი გულდაგულ იცვამ, იფუთები. გახსენდება ბებიის დანაბარები და რჩევები "არ გაცივდე ნენა". კარებს აღებ და პირველი რაც გეგებება ეს ნაცნობი, მონატრებული თოვლის სუსხია. პატარა, ანცი ფანტელებით გეფერება ოთახში გამთბარ ლოყაზე და სასეირნოდ გიხმობს.
შემდეგი ნაბიჯი ეს თოვლში გადადგმული ფეხის ხმაა. აი ის ყრუ და ჩუმი ხრშიალი (ხო, დაახლოებით ასეთი ხმა აქვს) რაც ახალ თოვლზე დადგმულ ფეხს მოჰყვება. ეს ძალიან მნიშვნლოვანი ტესტია საიმისოდ რომ გამოავლინო თოვლი კარგია თუ ცუდი. ცუდი აი ის თოვლია, სველი და ჭონჭყლო, არც გუნდის კეთებას და არც თოვლში სიარულს რომ არ გარგებს ნორმალურად. კარგი კი აი ის არის, შენს ფეხ ქვეშ რომ ხრშუიალებს და ღამის განათებების ჩუქზე ასიათას ციცქნა კრისტალებით რომ ციმციმებს.
შემდეგ გუნდა, ეს პირველი შეხება და კონტაქტი თოვლთან. ორივე ხელით სიამოვნებით რომ სრეს და აგუნდავებ. თან გსიამოვნებს როცა გემორჩილება, მოყვება, კეთდება. მერე კი ნებისმიერი სამიზნე, თუ გინდ ბოძი, ხე, ავტომობილი, მეგობარი ან სულაც ჰაერი და შორეთი. ძლიერი მოქნევა მკლავის და სივრცეში გაჭრილ გუნდას შენი მზერაც მიჰყვება თან. ბოლომდე უყურებ სანამ არ მიასკდება ან სადმე არ გადაიკარგება. შემდეგ კი თოვლში კოტრიალის სეზონი შეგიძლია გახსნილად ოფიციალურად გამოაცხადო.
ერთად ერთი სულიერი არსება რომელსაც შენსავით, შესაძლოა შენზე მეტადაც უხარია ახალ თოვლში ნავარდი ეს შენი ძაღლია. ცქმუტავს, კრუსუნებს, ყეფს, ფიფქებს უჭერს, ვიღაცას ან რაღაცას ემალება, წრეებს გირტყამს და შენთან ერთად კოტრიალებს გაუკვალავ თოვლში. გაბრწყინებული თვალებით ისიც გეუბნება - ნახე - თოვს, თოვს, თოვს. კატას? კატას სულ კუდზე ჰკიდია. მთავარია ოთახში თბილოდეს და სახლის ბინადრები არ ხმაურობდნენ ზედმეტად მის სახლში.
შემდეგ გახსენდება რომ ძალიან ბევრი რამ შეგიძლია გააკეთო. ააგორო უზარმაზარი გუნდები და გააკეთო თოვლის კაცი, ბებო ან ბაბუ. ან სულაც სამივე. შეგიძლია დატოვო მთელი ღამით, ან თოვლის ადნობამდე. ან იანცო, ომი გამოუცხადო, გუნდები დაუშინო, მოუგო და მერე თავიდან ააგო უფრო დიდი და უფრო კარგი ვიდრე პირველი. შემდეგ შეგეძლო სადმე ფერდობი მოგეძებნა და ციგით, ან სულაც უციგოდ ისე ლაღად და ხარხარით გესრიალა რომ დაგუბებულ, თეთრ სიჩუმეში შენი სიცილი ვერცხლის წკრიალივით გაისმოდა. შემდეგ უბრალოდ გერბინა, ვიღაცას დადევნებოდი ან გაქცეოდი, გეცინა და შემდეგ აუცილებლად, აუცილებლად უნდა წაქცეულიყავი თეთრს, ფუმფულა თოვლში.
წევხარ თოვლში პირაღმა და გესმის თოვლის ყრუ ხმა, ჩუმი, თითქმის შეუმჩნეველი, სხვა გარე ხმების მომგუდველი მდუმარება. გრძნობ როგორ გადნება თოვლის ფანტელის პატარა კრისტალები სახეზე. იყურები მაღლა ჩანაცრისფრებულ, მაგრამ მაინც ნათელ ცაში და მზერით ირჩევ შორეთიდან მოფარფატე ფიფქს. აი ახმა ამ პაწაწინა ფიფქის საოცარ ცეკვას აყოლებ მზერას და ისიც ცეკვავს თავის უკანასკნელ ცეკვას ასიათასობით მასავით მოფარფატე ფიფქებთან ერთად.
შენც უყურებ და ამ ფიფქებთან ერთად შენი ოცნებაც იწყებს თოვას. მოგონებები, ქურთუკის მკლავებში გაცმულ თასმაზე აქეთ იქიდან შებმული ხელთათმანები (რომ არ დაგეკარგოს) და გათოშილი თითები. ნაძვის, ფიჭვის სურნელი და მოდუღებული კაკაოს გემო. სადღაც შორიდან რომ გეძახდა ბებო "გეყო ამდენი კოტრიალი, მოდი დალიე ცხელი სანამააო"თეთრ პურზე სქლად გადასმული ლეღვის ჯემი ან საგანგებოდ შენთვის ამორჩეული კეკლები კაკლის მურაბიდან. სახლში აგიზგიზებულ შეშის ღუმელზე საგანდებოდ დამწვარი ვაშლის ნათალა - კაი სუნი იცის ნენა. და ფელამუში. ბავშვობას სწორედ ფელამუშის გემო აქვს.
შემდეგ კი შედიხარ სახლში. ზღურბლთან გულდაგულ იფერთხავ თოვლს. გრძნობ რომ ოთახში უჩვეულოდ ცხელა. მაგრამ ეჩვევი, ლღვები, ამას ყურების ოდნავ საგრძნობი ჩხვლეტისებური ტკივილით გრძნობ. იმავეს გრძნობ ხელის თითებშიც და რაღაცნაირად გსიამოვნებს კიდეც. ნელინელ გამოდიხარ თოვლშეყრილი ეიფორიიდან და ეგ კმაყოფილება მთელი ღამე ფონად მიყვება შენს სიზმრებს. დაწოლის წინაც უცქერ ფანჯრიდან თოვას და მიუხედავად "დიდების შეფასებებისა"გულის სიღრმეში მაინც გწადია რომ ისევ ითოვოს. კარგად, ბარაქიანად და ხვავრიელად რადგან დილით გადათეთრებული ეზოს ხილვა ყველაზე გემრიელი საჩუქარია ზამთარში.
გარეთ კი თოვს. სიჩუმეა და ამ სიჩუმეს დროდადრო თუ დაარღვევს ხის ტოტიდან ჩამოცვენილი თოვლის ხმა. თოვს და შენს სიზმრებშიც გრძელდება თოვა. აღარ გახსოვს არც გასათოვლი, არც გასაკვალი, არც მოსატან-მისატანი და გადასატანი პრობლემები. იმიტომ რომ თოვს, თოვას კი შეუძლია ცოტა ხნით მაინც ამოგზაუროს ადამიანი თავის ბავშობაში.
